Als je me had verteld dat ik in mijn eentje vanuit Helmond in de auto zou stappen om helemaal naar Groningen toe te rijden dan had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Toch ben ik in een weekend op en neer gereden. En niet geheel zonder reden: namelijk om mijn eigen foto terug te zien in een expositie.
Meedoen met de fotowedstrijd van William Rutten
“Eline, dit is iets voor jou!” Ik werd getagd door een bekende onder een aankondiging voor een fotowedstrijd georganiseerd door fotograaf William Rutten. William staat erom bekend dat hij regelmatig fotowedstrijden organiseert waarin iedereen mag meedoen. Na een selectie door de jury wordt het werk van een aantal deelnemers online geplaatst. Uit die finalisten kiest het publiek door middel van stemmen de fotografen die vervolgens een – dan nog geheime – BN-er mogen fotograferen in een spannende finale. Er was nog één dag de tijd om maximaal drie foto’s in te zenden. Nog net op tijd dus!
Ik doe eigenlijk nooit mee met wedstrijden, maar het leek me leuk om het eens te proberen. Dus ik benaderde de modellen van de drie foto’s die ik graag wilde inzenden met de vraag of zij akkoord waren met toezending voor deze wedstrijd. Uiteindelijk stuurde ik drie foto’s in waar ik het meest trots op was:
Mijn foto in de finale
Ik herinner het me nog precies: toen ik een week later uit bed stapte en aan mijn ochtend begon opende ik Facebook op mijn telefoon. Het eerste wat ik zag was een knalgele foto in de Facebookpost van William Rutten. Mijn foto stond tussen de drieëntwintig finalisten! Mijn hart ging als een razende tekeer bij het besef dat mijn foto uit meer dan drieduizend inzendingen was gekozen. En dan ook nog samen met een aantal bekende fotografen waar ik tegenop keek. Wat een eer om daar tussen te mogen staan.
Gemaakt tijdens een fotografen meet-up
De betreffende foto maakte ik het jaar ervoor van Sindy. Sindy is ook fotografe, en zij stond model tijdens een shootdag die ik mee heb georganiseerd. Tijdens deze shootdag hebben we samen met een grote groep fotografen en modellen afwisselend in verschillende groepjes een heleboel toffe foto’s gemaakt. Dat deden we op Strijp-S in Eindhoven, wat nog steeds één van mijn favoriete locaties voor fotoshoots is.
Een expositie… in Groningen
Vanuit de publieksstemmen ging uiteindelijk een drietal fotografen door naar de finale. Zij mochten niemand minder dan Marco Borsato fotograferen. Fotografe Loes Gorseling maakte uiteindelijk de winnende foto van Marco en won daarmee de wedstrijd.
Maar daarmee was het nog niet afgelopen. Eén van de andere finalisten, Jan Kruize, bood aan om in Fotogalerie LichtZone een expositie te organiseren waarin alle finalisten hun winnende foto zouden kunnen vertonen. Bijna alle deelnemers stemden in met dit idee en Jan ging alles regelen, van sponsoring tot het professioneel laten drukken van de foto’s. Er was alleen één ding… de expositie vond plaats in Groningen. Dat was voor mij vanuit Helmond een behoorlijk stuk rijden. En met het openbaar vervoer was het al helemaal niet te doen.
Toch had ik het er maar wat graag voor over om mijn foto daar met eigen ogen te zien. Daarom boekte ik een weekendovernachting in een leuk hotel vlakbij de galerie en stapte ik in de auto voor een reis van net geen drie uur. Ik moest en zou aanwezig zijn bij de opening van de expositie. Uiteindelijk werd het een heel leuk weekend. Want vlak voor de expositie kon ik nog een fotoshoot plannen met een model uit Friesland dat ik al heel lang wilde fotograferen, maar waarvoor de afstand gewoon te groot was. Twee vliegen in één klap dus!
Een motivatie om door te gaan: blijf maken
Ik heb met mijn fotografie heel vaak op het punt gestaan waarop ik twijfelde of het wel zin had om door te gaan met fotograferen. Met vlagen twijfelde ik aan mijn werk of aan mijn professionaliteit. Of voelde ik me ontmoedigd door de algoritmes van social media. Maar mijn foto zo zien hangen in de expositie deed me beseffen: ik MOET blijven maken.
Zonder fotografie mis ik echt een stukje van mezelf. Fotografie is immers mijn lichttherapie. Niets haalt me uit zo uit die comfortzone als fotografie. En zonder fotografie zou ik nooit de vriendschappen hebben opgebouwd met een aantal mensen die me dierbaar zijn. Toen ik de foto na afloop van de expositie opgestuurd kreeg, inclusief het mooie passe-partout, besloot ik dan ook: deze foto gaat ooit stralen in mijn eerste studioruimte. Inmiddels is die ruimte er ook, en heb ik de foto daar liggen als reminder aan mezelf: blijf maken!
Net zoals foto’s een verhaal kracht bij kunnen zetten, geldt dat ook andersom. Iedere fotoreportage betekent voor mij het maken van een nieuw verhaal met mijn klant of model. En dat is samen te vatten in zowel de ervaring als het bijbehorende beeld. “Foto met een verhaal” is een maandelijks terugkerende rubriek waarin ik je meeneem langs een aantal verhalen van mensen die ik heb mogen fotograferen.
