Circa 1996. Het licht ging uit en het werd stil. De lamp van de badkamer werd vervangen voor een andere. Een rode. Op de badkuip stond een plank met daarop uitgestald bakjes met verschillende vloeistoffen. Ik zat stilletjes in een hoekje te kijken. Gefascineerd, door hoe mijn vader onze badkamer omtoverde tot doka waarin hij vervolgens onze vakantiefoto’s op papier liet verschijnen. Het is één van mijn vroegste herinneringen over fotografie.
Ik herinner me de analoge compact camera voor mijn verjaardag in mijn tienerjaren. Maar ook een digitale camera die met diskettes werkte. Mijn beste vriendin en ik fotografeerden elkaar ermee in outfits die we speciaal daarvoor op elkaar afstemden. Pas toen ik – jaren later – op de computer een uitnodiging voor mijn verjaardagsfeest wilde maken ontdekte ik dat je foto’s ook kon bewerken. Ik heb altijd van tekenen en schilderen gehouden; een passie die ik ook heb meegekregen van mijn vader. Maar ik kreeg nooit op papier of doek wat ik in mijn hoofd voor me zag. En wat bleek? Fotografie en fotobewerking boden me die mogelijkheid wel.
Vanaf dat moment speelde fotografie een terugkerende rol in mijn leven. Maar zoals met veel bezigheden verdwijnen hobby’s soms naar de achtergrond. Studie, bijbaantjes, vrienden en uiteindelijk het werkende leven namen langzaamaan meer tijd in. Fotografie werd meer en meer voor erbij. Tot het na verloop van tijd op de achtergrond verdwenen was en ik me na mijn studie stortte op mijn baan als docent op een middelbare school.
2012. Het licht ging uit en wederom werd het stil. Het laatste vlammetje energie en levenslust was langzaam uitgedoofd, maar toch kwam het als één grote klap. Een veeleisende baan, een verhuizing en andere gebeurtenissen hadden me langzaam op doen branden. Er was even helemaal niets meer. Ik moest me overgeven en de rust en ruimte nemen voor mijn herstel. Ik herinner het me vooral als een lange, donkere en emotionele periode. Een periode die achteraf het startpunt bleek te zijn van wie ik nu ben en waar ik sta, als mens en als fotograaf.
Een onderdeel van mijn herstel bestond uit dingen doen die me energie gaven. Fotografie was altijd één van die dingen voor mij geweest. Ik wist toen nog niet dat fotograferen – letterlijk en figuurlijk – mijn lichttherapie zou worden. Ik kreeg weer een reden om op te staan, mezelf aan te kleden en mijn gevoel creatief vorm te geven met behulp van beeld. Gewoon ik en mijn camera op een statief met een zelfontspanner in een lege slaapkamer, niets meer en niets minder.
De weg naar herstel was een lange, met hobbels en terugvallen. Maar altijd met de camera in mijn hand. Steeds weer werd ik aangetrokken door die camera. Ik moest en zou blijven maken. Het was het enige dat nog iets van een vlammetje passie in me aanwakkerde. Ik maakte foto’s die het daglicht nooit zouden zien. Experimenteel en helemaal vrij van wat anderen ervan zouden vinden. Samen vormden ze een visuele verwerking richting mijn herstel.
2016. Het licht ging bijna uit. Deze keer was ik er op tijd bij. Alles wat in de afgelopen jaren was gebeurd had me veranderd. Dusdanig veranderd dat mijn baan niet meer bij me paste. Na al die jaren onderwijs nam ik dan ook met pijn in het hart afscheid om iets anders te gaan doen. Nu wèl met genoeg ruimte voor fotografie ernaast. Achteraf bleek dit de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt.
2017. Het licht ging aan. Ik startte mijn eigen bedrijf als fotograaf naast mijn parttimebaan. In de afgelopen jaren heb ik al vele mooie mensen mogen fotografen, zowel zakelijk als particulier. Van het fotograferen van letterlijk alles ging ik me meer en meer richten op portretten en fashionfotografie. Gaandeweg liep ik tegen een heleboel vragen aan met betrekking tot fotograaf zijn. Hoe onderscheid je jezelf in zo’n verzadigde markt? Hoe bepaal je je prijzen? Hoe stuur je een model prettig aan? Op internet is zoveel informatie te vinden. Toch miste ik goede Nederlandstalige bronnen hierover. Tot ik bedacht: waarom ga ik zelf niet datgene maken wat ik zelf in al die jaren had willen hebben?
Vanaf eind 2019 is Shutter Sensei dan ook aan mijn bedrijf toegevoegd. Een platform waarin ik mijn passie voor fotografie en onderwijs kwijt kan. Waarin ik mezelf kan zijn en mensen kan verbinden door middel van creativiteit. We zitten immers allemaal samen in deze markt. Ik geloof dat iedereen vanuit eigen creativiteit iets kan maken wat zo eigen is, dat het niet na te maken is. Kennis en creativiteit vermenigvuldigen zich alleen wanneer je het deelt.
Fotografie is nog steeds mijn lichttherapie. Ik kijk soms terug op mijn foto’s uit die donkere tijd. Een aantal maken me emotioneel. Bij andere vraag ik me af wat ik in vredesnaam dacht dat ik aan het doen was. Maar bovenal ben ik trots omdat ze onderdeel zijn van mijn leven met mijn camera in de hand. Als visuele hoofdstukken in een boek over mijn reis als creatief persoon. De doka, die wordt al heel wat jaren niet meer gebruikt. De kamer waarin ik mijn zelfportretten begon wel. Ze vormen nu een eigen studioruimte die vanaf 2021 gebruikt gaat worden.
Dit is de start van mijn verhaal. Of eigenlijk het vervolg op wat lang geleden begon. En of het nu een bestseller wordt of niet doet er eigenlijk niet toe, lees je met me mee?
Net zoals foto’s een verhaal kracht bij kunnen zetten, geldt dat ook andersom. Iedere fotoreportage betekent voor mij het maken van een nieuw verhaal met mijn klant of model. En dat is samen te vatten in zowel de ervaring als het bijbehorende beeld. “Foto met een verhaal” is een maandelijks terugkerende rubriek waarin ik je meeneem langs een aantal verhalen van mensen die ik heb mogen fotograferen.
